یادداشت ها

بازگشت ژرمن‌ها با پسرانی از جنس جهان

علیرضا مجمع:«ماشینی، منطقی، منظم و بی انعطاف» این واژه‌ها را احتمالا بسیار درباره فوتبال آلمان‌ها شنیده‌اید. غلط هم نیست. نمونه‌های نظمی که ژرمن‌ها در فوتبالشان ارائه می‌دهند از تربیت آلمانی‌شان در فرهنگی می‌آید که هیچ انعطافی را در مسیر موفقیت نمی‌پذیرد. نمونه‌های این منطق و نظم در جام‌های جهانی برای فوتبال آلمان‌ زیاد است. از 1954 سوییس که بازگشتی باشکوه به تورنمت بعد از شکست تحقیرآمیز 8-3 از مجارستان داشتند و در فینال همان مجارستان را 3-2 بردند، تا نیمه‌نهایی 1970 که نبرد قرن را با ایتالیای کاتانچیو تن به تن آمدند و در آخر باختند، و نیمه نهایی 1982 و فینال 1986. نظم آلمانی وابسته به بازیکنانی بود که از ریشه ژرمن‌ها رشد کردند و بالا آمدند و قهرمان جام جهانی 1990 شدند.

دخالت سیاست در هر چیزی به جز ایجاد کثافت کار دیگری نمی‌کند. فوتبال آلمان این بزنگاه را هم پشت سرخواهد گذاشت چون به تک تک این بازیکنان برای تکرار پیروزی نیاز دارد.

اینجا اما یک اتفاق افتاد. فرو ریختن دیوار برلین در سال 1989 آن یکدستی که در فرهنگ آلمانی بود را از بین برد. مهاجران ترک و آفریقایی و آمریکایی و حتی ایرانی درسرزمین بچه‌های هیتلر. اینجا هوش ژرمن‌ها بود که به کارشان آمد. پس از یک افت فاحش در حد فاصل جام جهانی 94 تا جام ملتهای 2002 که تنها یک قهرمانی اروپا برایشان داشت، راهکاری طلایی مقابلشان آمد: استفاده از بچه‌های مستعد همین مهاجران خارجی. جام جهانی 2002 آغاز یک مسیر دلچسب شد که سومی 2006، سومی 2010 و بالاخره قهرمانی 2014 را برای ژرمن‌ها با خود داشت. ایده ابتدایی درخشان بود. استفاده از بچه‌هایی که شاید همه‌شان آلمانی نباشد، اما در کارخانه کشف استعداد احتمالا به ملیت آلمانی برای پیروزی و در مسیر بردن کمک خواهند کرد. همینطور هم شد. سامی خدیرا، مسوت اوزیل، ژروم بواتنگ که اتفاقا برادرش در تیم ملی غنا بازی می‌کند و الان ایلکای گوندوغان چند تا از این بچه‌ها هستند. فلسفه بازی اما تغییر نکرد. نظم و منطق همچنان حرف اول را می‌زند، اما این بچه‌ها خود را با این نظم وفق داده‌اند. همچنان تا دقیقه 90 و 120 مبارزه می‌کنند و تمرکز روی هدف را از فرهنگ آلمانی خیلی خوب آموخته‌اند.

***

فوتیال آلمان از این بچه‌ها استفاده کرده است برای برد. اما الان خبرهای خوبی از اردوی آلمان نمی‌رسد. هو کردن گوندوغان و اوزیل نشان از همان نگاه قبل از روند کشف استعداد آنها را دارد. ژرمن‌ها دیگر آن تیمی نیستند که بخواهند برگردند به اواخر دهه 90 و اوائل قرن جدید. پس انعطاف نداشته‌شان در بازی را باید به سکوهای تماشاگرانشان منتقل کنند. گوندوغان البته تعریف دیگری از ماجرای دیدارش با اردوغان-رییس جمهور ترکیه-دارد:« بعضی از واکنش ها بر علیه من است. طی چند سال اخیر برای افزایش ادغام کسانی مانند من که دو ملیتی هستند تلاش زیادی کرده ایم. ما فقط اهل ترکیه نیستیم. این را از پدر و مادر و خانواده خود به ارث برده ایم. ما در گلزن کرشن به دنیا آمده ایم. شهری با مهاجران بسیار زیاد! برای همین از این که به ما گفتند به قوانین اساسی این کشور احترام نگذاشته ایم شگفت زده شدم.»

دخالت سیاست در هر چیزی به جز ایجاد کثافت کار دیگری نمی‌کند. فوتبال آلمان این بزنگاه را هم پشت سرخواهد گذاشت چون به تک تک این بازیکنان برای تکرار پیروزی نیاز دارد.

روزنامه سازندگی-22 خرداد1397

برچسب‌هاایلکای گوندوغان, تیم ملی آلمان, خارجی ها, ژروم بواتنگ, مسوت اوزیل