یادداشت ها

ناگزیر به شکستن طلسم بازی های دوم

امیر رضا نوری پرتو:از «جامِ جهانیِ ۱۹۹۴» در تمامِ تورنُمنت‌های جهانی و اروپایی- چه در آن‌هایی که «آلمان» سربلند بوده و چه در آن‌هایی که چندان موفّق نبوده- دوّمین‌بازیِ مرحلۀ گروهی برای «ژرمن‌ها»، همواره «بازیِ طلسم‌شده» بوده است.

اکنون، در بیست‌ویکمین دورۀ جامِ جهانی، شرایطِ تیمِ «یواخیم لو» در آستانۀ دوّمین‌‎بازیِ گروهی‌اش، نسبت به دوره‌های اخیر، کمی متفاوت است. پس از سی‌وشش‌سال، «آلمان» در نخستین‌بازیِ گروهی‌اش- در کمالِ شگفتیِ کارشناسان، هواداران و فوتبال‌بین‌ها- بازی‌اش را به حریف واگذار کرد؛ آن‌هم در یک بازیِ پُراوج‌وفرود و هیجان‌انگیز رودرروی «مکزیک»، که «شاگردانِ یواخیم لو» بسیار بسیار پایین‌تر از انتظارها ظاهر شدند… از همان روزِ قرعه‌کِشی، برخلافِ خیلی فوتبال‌دوست‌ها، بر این باور بودم که «آلمان» در گروهی دشوار جای گرفته و بالاآمدن از آن به این آسانی‌ها هم که می‌گویند نیست. تیم‌های اسکاندیناوی- به‌ویژه «سوئد» و «دانمارک»- تیم‌هایی سرسخت، نفوذناپذیر و بازی‌خراب‌کُن‌اند که رویارویی با آن‌ها در مستطیلِ سبز کارِ هر تیمی نیست. اکنون «ژرمن‌ها» باید به میدانِ نبرد با «سوئد» پا بگذارند؛ تیمی که مانع از آمدنِ «ایتالیا» به جامِ جهانی شده و در بازیِ نخست‌اش، «کرۀ جنوبی» را- هرچند به‌سختی- از پیشِ رو برداشته و سه‌امتیاز در جیب‌اش اندوخته کرده و امشب برای گرفتن یک تساویِ یک‌امتیازی از «آلمانِ زخمی» خود را به آب‌وآتش خواهد زد و شاید حتّی با داشتنِ چشمِ طمع به ضدِّحمله‌ها بخواهد «ژرمن‌ها» را به زانو درآوَرَد و شگفتی بیافریند. این در حالی‌ست که در شش‌روزِ گذشته خبرهای خوبی از اردوی تیمِ «یواخیم لو» به گوش نمی‌رسد و گویا اختلاف‌ها و چنددسته‌گی‌هایی در تیم دیده شده است. از زمانی‌که «یواخیم لو»، در سالِ ۲۰۰۴- به‌عنوانِ دست‌یارِ «یورگن کلینزمن»- به تیمِ ملّی آمد تا امروز- که دوازده‌سال است عنوانِ سرمربّیِ محبوبِ تیمِ دوست‌داشتنی‌مان را یدک می‌کِشد- هیچ‌گاه «آلمان» از سوی رسانه‌های داخلی و جهانی تا این اندازه زیرِ فشار نبوده است… با وجودِ همۀ این نکته‌ها و عامل‌های نگران‌کننده، «ما هوادارانِ ژرمن‌ها» چشمِ امید داریم که «یواخیمِ کبیر»- که «آلمان» را همیشه در اوج نگه داشته- با تغییرهایی تاکتیکی و نفراتی که تیم به‌شدّت نیاز دارد- «آلمانِ محبوب‌مان» را به روزهای خوبِ سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۷ برگردانَد. در یکی‌دو روزِ گذشته کادرِ فنّی و بازی‌کُنان در گفت‌وگوهای مطبوعاتی گفته‌اند و ادّعا کرده‌اند که هم‌قسم شده‌اند تا یک بازیِ باطراوت، پُرقدرت، درست و متفاوت از بازیِ نخست‌مان در برابرِ «مکزیک» ارائه کنند، که با توجّه به روحیّۀ جنگندگیِ «آلمان‌ها» به‌نظر می‌رسد این حرف‌ها لزوماً سرپوشی بر مشکل‌ها و اختلاف‌های درون‌گروهی نیست و از یک ارادۀ دوباره بیدارشده حکایت دارد… کتابچۀ تاریخِ جامِ جهانی را که ورق می‌زنیم، می‌بینیم که «ژرمن‌ها»، بارها و بارها، هر ناممکنی را ممکن کرده‌اند. به‌شخصه، تا پایانِ امشب، دل‌ام هزار راه می‌رود و مثلِ سیر و سرکه خواهد جوشید؛ امّا از سویی امید دارم که امشب، با گذری قدرت‌مند از تیمِ سرسختِ «سوئد» بتوانیم به تمامِ حرف‌ها و حدیث‌های یک‌هفتۀ گذشته پایان دهیم و دوباره در مسیرِ رسیدن به قهرمانی پا بگذاریم. چه پیروز از میدان بیرون آییم و چه زبان‌ام لال با تحمّلِ شکست ناگزیر به وداعی تلخ با «جامِ جهانیِ ۲۰۱۸» شویم، امشب، شبی مهم، تاریخی و تأثیرگذار در تاریخِ همیشه‌درخشانِ فوتبالِ «آلمان» خواهد بود. سکوت و صبر، تنها دست‌آویزهای «ما ژرمن‌ها» در این ساعت‌های باقی‌مانده است…

برچسب‌هاآلمان, جام جهانی, سوئد