Your address will show here +12 34 56 78
یادداشت ها

در آلمان تلاش برای فرار از زندان جرم نیست،زندانی حقشه که فرار کنه و زندان بان وظیفشه که مراقب او باشه.
این فرهنگ آلمانی رو توی فوتبال و دیگر فعالیت های آنها هم میتوان دید.
در آلمان تلاش یک وظیفه است و از اولین روز زندگی تا لحظه مرگ تلاش برای بهترین بودن ادامه دارد.

۱۱,۶۸۶

یادداشت ها

اکنون، در روسیه، این تجربه‌ی تلخ و تراژیک را برای دوّمین‌بار در تاریخ و به بدترین شکلِ ممکن از سر گذراند. پس از سپری‌کردنِ یک دهه‌ی درخشان و پایه‌ریزیِ یک فوتبالِ نوین و مثال‌زدنی، اکنون نیازمندِ یک رنسانسِ جدّی و دوباره در فوتبال‌مان هستیم

۷,۲۸۰

یادداشت ها
امیررضا نوری‌پرتو:خیلی دشوار است که بتوان درباره‌ی بازیِ دیشب نوشت؛ و درباره‌ی این «آلمانِ باورنکردنی و دوست‌نداشتنی»…

در سی‌ویک‌سالی که هوادارِ «ژرمن‌ها» هستم، تاریک‌ترین بُرهه‌‌ی تاریخِ فوتبالِ «ژرمن‌ها» را هم دیده‌ام؛ یعنی فاصله‌ی سال‌های ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۴، که در همین دورانِ هم‌راه با افتی تاریخی نیز یک قهرمانیِ اروپا و یک نایب‌قهرمانیِ جهان را به‌دست آوردیم. آلمانِ سالِ ۲۰۱۸، و به‌ویژه آلمانِ حاضر در جامِ جهانیِ روسیه- برخلافِ آلمانِ «یواخیمِ کبیر» که دوازده‌سال است در اوج بوده و همیشه بازی‌های گروهیِ چشم‌نوازی را ارائه کرده- این روزها و در برابرِ «مکزیک» و «سوئد»، بیش از همه‌ی بُرهه‌ها به دورانِ کابوس‌وارِ آلمانِ «اریش ریبک» در سالِ ۲۰۰۰ و آلمانِ «رودی فولر» در سالِ ۲۰۰۴ شباهت دارد. این در حالی‌ست که تیمِ «یواخیم لو»- برخلافِ آلمانِ آن سال‌ها پُر است از بازی‌کُنانی که امتحانِ خود را پس داده‌اند و همیشه خوب دویده‌اند و جنگیده‌اند؛ از بازی‌کُنانی که در دوره‌های پیشینِ جامِ جهانی و یورو در تیم بوده‌اند تا جوانانی که پارسال در رقابتِ کنفدراسیون‌ها خوش درخشیده‌اند. امّا روشن نیست که این بازی‌کُنان- که همیشه در کنارِ یک‌دیگر هارمونیِ خوبی را برای تیم آفریده‌اند- در دیدارهای تدارکاتیِ سالِ ۲۰۱۸ و در همین جام، چرا تا این اندازه سردرگم و بی‌تمرکز و خسته و عصبی به‌نظر می‌رسند. در این میان به سرمربّیِ خوش‌تیپ و محبوب‌مان هم انتقادهایی تاکتیکی وارد است؛ و مهم‌تر این‌که فلسفه‌ی کنار‌گذاشتنِ برخی بازی‌کُنانِ در آستانه‌ی ستاره‌شدن- همانندِ «سانه»- و بازی‌ندادن به جوانانی مستعد و باانگیزه- همانندِ «گورتسکا» و «برنت» (که این‌یکی در هردو بازیِ این جام، در همان چنددقیقه‌ی حضورش، عالی ظاهر شده)- بیش‌ازپیش زیرِ سؤال رفته و سایه‌ی چماقِ انتقادها بر سرِ «یواخیم لو» سنگین‌تر شده است…

اعتراف می‌کنم در بازیِ دیشب، برای نخستین‌بار در بیش‌از سه‌دهه هواداریِ عاشقانه و متعصّبانه برای فوتبالِ «ژرمن‌ها»، میانِ دونیمه از تَهِ دل آرزو کردم که «آلمان» به سرنوشتِ تلخِ قهرمانانِ دوره‌های اخیرِ جامِ جهانی گرفتار شود و در همین مرحله- حتّی اگر هم شد به‌شکلی تحقیرآمیز و دردآور برای ما هواداران- حذف شود تا این تیمِ هم‌چنان دوست‌داشتنی و پُرپتانسیل گرفتارِ یک دوره‌ی طولانیِ پُررکود نشود و بی‌درنگ مجبور شود به رُنسانسی بزرگ تَن دهد و دوباره به دورانِ پُرشکوهِ دوازده‌ساله‌ی اخیر بازگردد. حتّی زمانی که «مارکو رویس» گلِ اوّل را زد، خوش‌حالیِ چندانی نکردم؛ با وجودِ این بغضی سنگین داشت خفه‌ام می‌کرد و حتّی از خودم ناراحت بودم که چرا چنین حسّی غریب و نابخشودنی را نسبت به تیمِ مقدّس‌ام پیدا کرده‌ام. امّا زمانی‌که «تونی کروس» در دقیقه‌ی پایانی اشتباه‌های کودکانه و شگفت‌انگیزِ خود در طولِ بازی را جبران کرد و بازگشتی شکوه‌مند را برای تیم‌مان رقم زد، دیدم که زار زار در حالِ گریستن‌ام و پی بُردم گویا دل‌ام هنوز عاشقِ همین تیمِ بد و سردرگم است…

پس از تورنمنت‌هایی پُرشمار، در بازیِ دیشب با «سوئد»، طلسمِ ناکامی‌های‌مان در دوّمین بازیِ مرحله‌ی گروهی شکسته شد و مهم‌تر این‌که تیم، در آستانه‌ی حذفی باورنکردنی و کابوس‌وار، دوباره به جدول بازگشت و امیدش برای صعود زنده شد؛ هرچند که هنوز روی کاغذ امکانِ حذف‌شدن‌اش هم قدرت‌مند به‌نظر می‌رسد. اگر غیرت و اراده‌ی پولادینِ ژرمن‌ها با شوکِ برآمده از نزدیک‌شدن‌شان به پرتگاهِ حدف از جام دوباره بیدار شده باشد و مربّی و بازی‌کُنان بخواهند از سایه‌ی شومِ این دو بازیِ طلسم‌شده رهایی یابند، با وضعیّتِ کیفیِ این جام و نیز سطحِ نسبتاً پایینِ بسیاری از مدّعیان، شانسِ بالا‌آمدن و حتّی رسیدن به فینال برای «ما ژرمن‌ها» دور از ذهن به‌نظر نمی‌رسد. امّا اگر می‌خواهیم در این سطحِ نازلِ باورنکردنی و توجیه‌ناپذیر گام برداریم- حتّی بتوانیم از این گروه هم به‌‌سختی بگذریم- در رویارویی با بزرگان و مدّعیان و شگفتی‌سازانِ این جام خیلی‌زود کم خواهیم آورد و شکست و حذفی تحقیرآمیز انتظارمان را خواهد کشید…

بازی با «سوئد» و پیروزیِ دراماتیک‌مان در نقطه‌ی اوجِ درامِ این مسابقه، می‌تواند سکّوی پرشِ «آلمان» به‌سوی یک نقطه‌ی روشن در این جام باشد؛ نقطه‌ای والا و آبرومندانه که از پیش از آغازِ جامِ جهانی انتظارش را می‌کشیدیم…

البتّه خیلی از «ما هوادارانِ ژرمن‌ها» حق داریم آلمانِ کم‌حس‌‌وحالِ این تورنُمنت را دوست نداشته باشیم؛ امّا همین آلمان- با وجودِ همه‌ی ایرادهایش- با تکّیه بر پیروزیِ دل‌چسب و دراماتیکِ دیشب‌اش، ما سینه‌چاک‌های این تیمِ یونیک را در کانونِ یک اعتماد و امیدِ بزرگ نشانده که دوری از آن برای «یک هوادارِ عاشق و شیدا» رسمِ انصاف و عاشقی نیست…
۱۳,۶۸۱

یادداشت ها
سکته نکنید یک وقت آقای فردوسی پور؟

نفرت عادل فردوسی پور از آلمان و باشگاه های آلمانی مساله تازه ای نیست. هواداران فوتبال آلمان به گزارش های یکطرفه و چرک او عادت دارند. بارها و بارها روی آنتن زنده شادی اش از باخت تیم های آلمانی را ابراز کرده. همین چند روز پیش هم اعتراف کرد که آخرین باری که به خاطر فوتبال اشک ریخته بر می‌گردد به نیمه نهایی یورو96 که یکی از تیم‌های محبوبش (انگلیس) در ضربات پنالتی مغلوب آلمان شد. خب پس جای تعجبی ندارد «گزارش‌گر این روزها امپراطور شده» تلویزیون که ظاهرا آنتن زنده را ارث پدرش می داند، بازی مانشافت را با رویای شکست این تیم شروع کند.
شنبه شب یک بار دیگر او 90 و چند دقیقه روی اعصاب طرفداران آلمان راه رفت و با گزارش مغرضانه و یک جانبه تا توانست عقده گشایی کرد. او آمده بود تا حذف آلمان را گزارش کند تا شاید تلافی فشارهایی که در این چند روز از سوی مدیران شبکه به رویش بوده و عاقبت در ماجرای پویول مفتضح شده و بعد از قهر چند ساعته و بی فایده اش دست از پا درازتر به آنتن زنده برگشته را سر آلمان خالی کند. گزارش او با ذوق و شوق بحران مانشافت شروع شد. با صحنه مشکوک داوری شروع به جنجال و جوسازی کرد که بدون شک صحنه پنالتی اخراج است و ردخور هم ندارد. با گل سوئدی ها لرزش صدایش از شوق به اوج رسید. کسانی که دقیق و موشکافانه در دو دهه گذشته گزارش های او را دنبال کرده باشند می دانند وقتی طرفدار یکی از تیم هاست و تیمش گل می زند چطور از ذوق صدایش می لرزد و اختیار از کف می دهد. جوسازی آقای «گزارشگر-تهیه‌کننده-کارشناس داوری» و دشمن آلمان در ابتدای نیمه دوم هم ادامه یافت اما جشن آقای فردوسی پور خیلی زود با گل تساوی به پایان رسید. ذوق صدایش فروکش کرد و عصبیت جایش را گرفت. آلمان بوی گل می داد و آقای عصبانی چسبیده بود به سوژه مشکوک داوری و البته بررسی احتمال حذف آلمان در صورت تساوی. گل زیبای کروس تیر خلاص شنبه شب آقای فردوسی پور بود. عصبانی و خشمگین از برد مانشافت که یک بار دیگر او را روی آنتن زنده مفتضح کرده بود، مرثیه ای در باب به زعم او اشتباه داوری!!! آغاز کرد و در ادامه هم بررسی احتمال حذف آلمان در صورت برد در بازی آخر را بررسی کرد. عادل فردوسی پور روی آنتن زنده داشت به خودش دلداری می داد که در صورت برابر شدن شرایط 3 تیم،کارت قرمز بواتنگ می تواند باعث حذف آلمان شود. هیچ هم بعید نیست مجری، تهیه کننده، گزارشگر، کارشناس داوری و استاد اخلاق در مسیر شبکه به منزل هم با خودش درباره صحنه مشکوک داوری غر زده و احتمالات حذف آلمان را مرور کرده است.
برای طرفداران آلمان گزارش های یک طرفه و مغرضانه ایشان مساله تازه ای نیست. گفتیم که آنتن زنده ارث پدر ایشان است و نظارتی هم در کار نیست و کسی ظاهرا جرات ندارد به ایشان تذکر بدهد که حق ندارد بر اساس منویات شخصی اش بازی ها را گزارش کند.
حال که این چنین است چه چیزی بهتر از این که جناب شان 90دقیقه به خاطر بازی آلمان حرص و جوش بخورد و در نهایت با برد مانشافت مفتضح شود و خودش را به در و دیوار بکوبد. گل زیبای تونی کروس نوش جان تان جناب فردوسی پور؛ برای بازی های بعدی قرص زیرزبانی همراه داشته باشید. نگران سلامتی تان هستیم. حیف است شما بازی آلمان را به نفع حریف گزارش نکنید و در نهایت مطابق معمول ضایع شوید و ما شاد باشیم. به امید دیدار مجدد روی آنتن زنده که میراث خاندان شماست…
۱۲,۳۱۲

یادداشت ها
امیر رضا نوری پرتو:از «جامِ جهانیِ ۱۹۹۴» در تمامِ تورنُمنت‌های جهانی و اروپایی- چه در آن‌هایی که «آلمان» سربلند بوده و چه در آن‌هایی که چندان موفّق نبوده- دوّمین‌بازیِ مرحلۀ گروهی برای «ژرمن‌ها»، همواره «بازیِ طلسم‌شده» بوده است.

اکنون، در بیست‌ویکمین دورۀ جامِ جهانی، شرایطِ تیمِ «یواخیم لو» در آستانۀ دوّمین‌‎بازیِ گروهی‌اش، نسبت به دوره‌های اخیر، کمی متفاوت است. پس از سی‌وشش‌سال، «آلمان» در نخستین‌بازیِ گروهی‌اش- در کمالِ شگفتیِ کارشناسان، هواداران و فوتبال‌بین‌ها- بازی‌اش را به حریف واگذار کرد؛ آن‌هم در یک بازیِ پُراوج‌وفرود و هیجان‌انگیز رودرروی «مکزیک»، که «شاگردانِ یواخیم لو» بسیار بسیار پایین‌تر از انتظارها ظاهر شدند… از همان روزِ قرعه‌کِشی، برخلافِ خیلی فوتبال‌دوست‌ها، بر این باور بودم که «آلمان» در گروهی دشوار جای گرفته و بالاآمدن از آن به این آسانی‌ها هم که می‌گویند نیست. تیم‌های اسکاندیناوی- به‌ویژه «سوئد» و «دانمارک»- تیم‌هایی سرسخت، نفوذناپذیر و بازی‌خراب‌کُن‌اند که رویارویی با آن‌ها در مستطیلِ سبز کارِ هر تیمی نیست. اکنون «ژرمن‌ها» باید به میدانِ نبرد با «سوئد» پا بگذارند؛ تیمی که مانع از آمدنِ «ایتالیا» به جامِ جهانی شده و در بازیِ نخست‌اش، «کرۀ جنوبی» را- هرچند به‌سختی- از پیشِ رو برداشته و سه‌امتیاز در جیب‌اش اندوخته کرده و امشب برای گرفتن یک تساویِ یک‌امتیازی از «آلمانِ زخمی» خود را به آب‌وآتش خواهد زد و شاید حتّی با داشتنِ چشمِ طمع به ضدِّحمله‌ها بخواهد «ژرمن‌ها» را به زانو درآوَرَد و شگفتی بیافریند. این در حالی‌ست که در شش‌روزِ گذشته خبرهای خوبی از اردوی تیمِ «یواخیم لو» به گوش نمی‌رسد و گویا اختلاف‌ها و چنددسته‌گی‌هایی در تیم دیده شده است. از زمانی‌که «یواخیم لو»، در سالِ ۲۰۰۴- به‌عنوانِ دست‌یارِ «یورگن کلینزمن»- به تیمِ ملّی آمد تا امروز- که دوازده‌سال است عنوانِ سرمربّیِ محبوبِ تیمِ دوست‌داشتنی‌مان را یدک می‌کِشد- هیچ‌گاه «آلمان» از سوی رسانه‌های داخلی و جهانی تا این اندازه زیرِ فشار نبوده است… با وجودِ همۀ این نکته‌ها و عامل‌های نگران‌کننده، «ما هوادارانِ ژرمن‌ها» چشمِ امید داریم که «یواخیمِ کبیر»- که «آلمان» را همیشه در اوج نگه داشته- با تغییرهایی تاکتیکی و نفراتی که تیم به‌شدّت نیاز دارد- «آلمانِ محبوب‌مان» را به روزهای خوبِ سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۷ برگردانَد. در یکی‌دو روزِ گذشته کادرِ فنّی و بازی‌کُنان در گفت‌وگوهای مطبوعاتی گفته‌اند و ادّعا کرده‌اند که هم‌قسم شده‌اند تا یک بازیِ باطراوت، پُرقدرت، درست و متفاوت از بازیِ نخست‌مان در برابرِ «مکزیک» ارائه کنند، که با توجّه به روحیّۀ جنگندگیِ «آلمان‌ها» به‌نظر می‌رسد این حرف‌ها لزوماً سرپوشی بر مشکل‌ها و اختلاف‌های درون‌گروهی نیست و از یک ارادۀ دوباره بیدارشده حکایت دارد… کتابچۀ تاریخِ جامِ جهانی را که ورق می‌زنیم، می‌بینیم که «ژرمن‌ها»، بارها و بارها، هر ناممکنی را ممکن کرده‌اند. به‌شخصه، تا پایانِ امشب، دل‌ام هزار راه می‌رود و مثلِ سیر و سرکه خواهد جوشید؛ امّا از سویی امید دارم که امشب، با گذری قدرت‌مند از تیمِ سرسختِ «سوئد» بتوانیم به تمامِ حرف‌ها و حدیث‌های یک‌هفتۀ گذشته پایان دهیم و دوباره در مسیرِ رسیدن به قهرمانی پا بگذاریم. چه پیروز از میدان بیرون آییم و چه زبان‌ام لال با تحمّلِ شکست ناگزیر به وداعی تلخ با «جامِ جهانیِ ۲۰۱۸» شویم، امشب، شبی مهم، تاریخی و تأثیرگذار در تاریخِ همیشه‌درخشانِ فوتبالِ «آلمان» خواهد بود. سکوت و صبر، تنها دست‌آویزهای «ما ژرمن‌ها» در این ساعت‌های باقی‌مانده است…
۱۱,۵۷۷

یادداشت ها
علیرضا مجمع:مدلین الستر بازی را باخته بود. دستش رو شده بود. اسکاتی او را به بالای برج کلیسای سن خوان باتیستا برد. همانجا که قبلا مرده بود!

ناقوس این بار برای مدلین به صدا درآمد. اسکاتی با دستانی نیمه باز در آستانه برج مرگ مدلین را به نظاره ایستاد.
***
این سکانس فینال سرگیجه هیچکاک شاید ربط مستقیمی به بازی اول ژرمن‌ها در جام جهانی نداشته باشد. اما وقتی بازی را می‌دیدی انگار نه انگار تیمی که دارد توی زمین بازی می‌کند چهار سال قبل قهرمان جهان شده است و تا همین مقدماتی جام جهانی تیمی نمی‌توانسته جلویش بایستد. مانشافت آمده بود جلوی مکزیک که ببازد. از قهرمان خبری نبود. این بازیکنان برای تیم دسته 2 اوبالیگا بودند. نشانی از حتی ضد قهرمان هم در تیم نبود. تلنگری انگار لازم بود تا شاید تیم به خودش بیاید. لوزانو که تو سر توپ زد و اوزیل را توی محوطه نابود کرد، از مانو هم کاری برنمی‌آمد. این تیم هنوز برای افتادن در مسیر قهرمانی کار دارد.
***
بدتر از باخت، حس و حال بعد از باخت است. بارها این حس را تجربه کرده‌ام. چه در استادیوم و در راه برگشت، چه زمانی که این شکلی پای تلویزیون بازی‌ها را می‌بینم. زمان بازی تا وقتی سوت پایان زده نشده است، هنوز امید هست. بخصوص وقتی یک سوی زمین ژرمن‌ها باشند. بعد از آن تا چند ساعت هنوز گرمی، بیخودی می‌خندی، کمی ساکتی و خیره می‌شوی. انگار منگی. اما بدترین حالت بعد از باخت، صبح روز بعد است. وقتی از خواب بیدار می‌شوی. شب قبلش را شاید کابوس دیده باشی، اما هر چه هست هنوز خستگی کوه باخت رهایت نکرده است. بعد از باخت به مکزیک، تجربه کردن چنین حالت وحشتناکی به سراغم آمد.
***
تنها چیزی که هنوز ما را سرپا نگه می‌دارد، امید به برد دو بازی بعد است. این بزنگاه را جلوی الجزایر هم تجربه کرده بودیم. رباح ماجر وقتی به ماگل زد، امید داشتیم که رومنیگه را داریم. همین هم شد. اولین گل رومنیگه در جام به الجزایری زده شد که هیچ کس رویش حساب نمی‌کرد. آن زمان کسی روی تیم‌های افریقایی حساب باز نمی‌کرد. اما لخدر بلومی به ما دیکته کرد که زیاد به این تئوری دلخوش نباشیم. در جامی که با باخت شروع کردیم رسیدیم به فینال. الان چطور؟
***
الان کاملا فوتبال دگرگون شده است. هیچ حاشیه امنیتی وجود ندارد. اگر شل بگیری نابود می‌شوی. مانشافت تیم منطق و هارمونی است. اما انگار در بازی اول وزنه‌های 200 کیلویی به پاهایشان بسته بودند. حرکت کند در زمین، برگشت‌های با تاخیر زیاد که فرصت ضد حمله را به مکزیک می‌داد و خارج شدن سمت راست تیم که تقریبا استفاده ای از آن منطقه در طول بازی نشد(به جز 10 دقیقه آخر) نشان از ناهماهنگی اجزای حرکت تیمی دارد. با ادامه این شکل ناقوس کلیسای سن خوان باتیستا برای مانشافت به صدا در می‌آید، مگر اینکه دماغ‌های سر بالا از قهرمانی چهار سال قبل جایش را به تمرکز و فوکوس روی نقطه هدف بدهد. یوگی باید حاشیه‌های دور تیمش را زودتر جمع کند و نشان بدهد که تیم قهرمان چگونه فوتبال بازی می‌کند. شنبه روز تاریخی ژرمن‌هاست.
روزنامه سازندگی/۲۹خرداد۱۳۹۷
۱۴,۱۸۷

یادداشت ها
امیر رضا نوری پرتو: آیا این همان «آلمانِ» تورنُمنت‌های بزرگِ پس از سالِ ۲۰۰۶ بود؟ پاسخ ساده و آشکار است؛ اصلاً و ابداً؛ خیر…!

در اندک بازی‌های بدمان در تورنُمنت‌های دوازده‌سال اخیر که «یواخیم لو» روی نیمکتِ هدایتِ تیم‌ نِشسته- همانندِ شکستِ دو بر یک در برابرِ «کرواسی» در «یورو ۲۰۰۸»، یا شکستِ یک بر صفر در برابرِ «صربستان» در «جامِ جهانیِ ۲۰۱۰»، و یا مساویِ بدونِ گل در برابرِ «لهستان» در «یورو ۲۰۱۶»- نیز این‌چنین بد و بی‌هدف بازی نکرده بودیم؛ آن‌هم «آلمان»ی را که همیشه به‌عنوانِ یک «تیمِ منظّم»- که کارِ گروهیِ زیبا و چشم‌نوازی را ارائه می‌کند- می‌شناسیم…

این «آلمان» با «آلمانِ دیدارهای مقدّماتی و تدارکاتی در سال‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷» که پس از ناکامی در نیمه‌نهاییِ «یورو ۲۰۱۶» پوست انداخته بود، تفاوتی آشکار داشت؛ و بیش از همه به «آلمانِ دیدارهای تدارکاتی در سالِ ۲۰۱۸» نزدیک بود؛ تیمی خسته، عصبی، سنگین و کُند که انگار وزنه‌هایی را به پای ستارگان‌اش آویخته‌اند…

از چه باید گفت؟! از این‌که چرا پشتِ «کیمیچ» در بالِ راست خالی بود و اتوبانی برای نفوذهای «مکزیک» در نیمه‌ی نخست شکل گرفته بود؟ از این‌که چرا همان «کیمیچ»- به‌عنوانِ تنها بازی‌کُنِ خوب و زحمت‌کِشِ «ژرمن‌ها» در بازیِ دیروز- در نیمه‌ی دوّم در زمین گم شد؟ از این‌که چرا جناحِ چپِ تیم‌مان فلج و عقیم بود و تا یک‌سوّمِ پایانیِ بازی که «دراکسلر» کمی فعّال‌ و تأثیرگذار شد، در عمل، این بالِ تیم‌مان هیچ نقشی در نفوذهای‌مان نداشت؟ از این‌که فلسفه‌ی گذاشتنِ «خدیرا»ی افت‌کرده و ضعیف در ترکیبِ اصلی چه بود؟ از این‌که چرا «تونی کروس» تنها بازیِ بد و خودخواهانه‌ی تمامِ عمرش را انجام داد؟ از این‌که «توماس مولر»ی که امسال در بوندس‌لیگا دوباره امیدوارمان کرده بود، چرا نمایشی ضعیف‌تر از «یورو ۲۰۱۶» از خود نشان داد؟ از این‌که چرا از «اوزیل» تنها شبحی در زمین حضور داشت؟ از این‌که چرا «تیمو ورنر» در نخستین تورنُمنتِ بزرگِ زندگی‌اش تا این اندازه خود را باخته بود؟ و از این‌که تا کِی بازی‌کُنی بی‌ارزش و درجه‌سوّمی همانندِ «ماریو گومز» باید به‌عنوانِ تعویضِ طلایی و مُنجیِ تیم‌مان در دقیقه‌های پایانی به میدان آید؟

و پرسشِ مهم‌تر و بزرگ‌تر؛ چرا «یواخیم لو» که با تصمیمِ غریب‌اش در بهره‌گیری از جوانان در «جامِ کنفدراسیون‌های سالِ ۲۰۱۷» و رسیدن به جایگاهِ قهرمانی، توانست همه را تسلیم تبحّر و کاربلدیِ خود کند و امید به زایشِ نسلی جدید و خوب- هم‌تراز با دو نسلِ طلاییِ پیش از خود- را در دلِ «ما هواداران» زنده کرد، در یک حرکتِ محافظه‌کارانه و باورنکردنی، در بازیِ دیشب باز هم به همان ترکیبِ سنّتی و دیگر کهنه‌شده‌ی فاصله‌ی سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۶ پناه برد و بخشی از نیروهای جوان و باانگیزه‌ی خود را یا در این بازی کنار گذاشت؟ و نیز این‌که چرا تعدادی از همان جوانان را اصلاً به این جام نیاورد؟
نمی‌گویم «لروی سانه» در دوازده‌بازیِ ملّیِ اخیرش خوب بوده؛ شاید حتّی اگر ملاک را برای انتخاب‌نشدن‌اش همان بازی‌های ملٌی‌اش بگذاریم، حق را به‌شکلی کامل به «مربّی خوش‌تیپ و دوست‌داشتنی‌مان» دهیم؛ امّا پرسشِ پایانی این است که در بازیِ دیشب اگر «سانه» در میدان حضور داشت، آیا نمی‌توانست در یکی از ده‌ها هجومِ ناکامِ دیشبِ «ژرمن‌ها» در نیمه‌ی دوّم به دروازه‌ی «مکزیک» نقشی تأثیرگذار داشته باشد؟

واکنش‌ها به شکستِ «ما ژرمن‌ها» در این زیباترین و پرهیجان‌ترین بازیِ جام تا امروز، متفاوت بوده است؛ از ناامیدیِ کاملِ برخی هواداران که سرنوشتی شبیه به «فرانسه‌ی ۲۰۰۲»، «ایتالیای ۲۰۱۰» و «اسپانیای ۲۰۱۴» را برای «آلمانِ این تورنُمنت» پیش‌بینی می‌کنند و با توجّه به بازیِ دشواری که در برابرِ «سوئدِ» بدقِلِق خواهیم داشت، سایه‌ی کابوس‌وارِ این پیش‌بینی‌شان بیش از هر زمان بر سرمان سنگینی می‌کند، تا دشمنانِ قسم‌خورده‌ی «آلمان» که ثبات و اقتدارِ دوازده‌ساله‌ی «ما ژرمن‌ها» در برابرِ اوج‌وفرود‌های فاحش و نوسانیِ تیم‌های‌شان کفرشان را درآورده و اکنون از شکست‌مان دل‌شادند و در فضاهای مجازی گربه‌رقصانی می‌کنند٬ تا حتّی هوادارانی راستین و اصیل و متعصّب که هنوز به همین تیم نیز ایمان و باور دارند…

تیمِ «یواخیم لو» اگر می‌خواهد روندِ باثبات‌ِ یک‌دهه‌ی گذشته‌ی خود را حفظ کند و این عنوانِ افتخارآمیزِ تاریخِ فوتبالِ «آلمان» را- که در بیش‌ترِ تورنُمنت‌های بزرگ تا مرحله‌های بالا پیش آمده- زیرِ پا نگذارد، باید همه‌ی تلخی‌های بازیِ دیروز را فراموش کند و دوباره بایستد و همان «آلمانِ باطراوات و پرشور و باانگیزه» شود و با وجودِ کارِ دشواری که در پیش دارد، فشارهای روحی و استرس‌های فزاینده را کنار بگذارد شش‌امتیاز از دو بازیِ باقی‌مانده را بگیرد و ثابت کند که «ما ژرمن‌ها» همیشه اراده را معنا کرده‌ایم و این‌بار نیز اراده‌مان می‌تواند پیروز شود.
۱۱,۱۲۸

یادداشت ها
علیرضا مجمع:جام جهانی مثل خود فوتبال است. یک پیکره واحد دارد. برای بردن باید هارمونی را رعایت کرد.

خیلی از تیم‌ها در ابتدا با تمام قدرت می آیند و بازی اول و دوم را پرگل می‌برند و به یک هشتم می‌روند و آنجا کمیتشان می‌لنگد. دانمارک سال ۱۹۸۹ در مقدماتی، آلمان را دو بر صفر برد، اروگوئه را هم 6 تا زد، اما یک هشتم خورد به اسپانیا و بوتراگوئنو یک حال اساسی به مایکل لادروپ و رفقایش داد که توی تاریخ نوشتند. هارمونی رشد در جام جهانی حتی بیشتر از نتایج بازی‌ها تکلیف تیم‌ها را روشن می‌کند. ایتالیای ۸۲ در مقدماتی سه مساوی گرفت و تیم سوم رفت بالا. اما در مرحله بعد که آن زمان گروهی بود، آرژانتین و برزیل را برد و به نیمه‌نهایی رفت و بعدش در فینال، آلمان را ۳-۱ زد و قهرمان شد. این هارمونی رشد را ژرمن‌ها به شدت خوب بلدند.

بازی اول جام همیشه برای آلمان‌ها مهم بوده است. بعد از قهرمانی سوم ژرمن‌ها در ایتالیا تا الان همه بازی‌های اول جام های جهانی را برده‌اند. نکته جالب این که در بردهایشان هم یک سیر صعودی به شدت محسوس قابل رویت است. به جز استثنای بازی اول جام جهانی ۲۰۰۲ که هشت تا به عربستان زدند، در بقیه بازیها رقم گلها را تا چهار گل در بازی اول رسانده اند و به نظر می‌رسد این بار مقابل مکزیک هم همان رویه سال های قبل را پی بگیرند و مکزیک را دست خالی از زمین سبز به اردویشان بفرستد. ژرمن‌ها همیشه جام را با اعتماد به نفس عجیبی آغاز می‌کنند. انگار از تیمی که هفته قبل بازی دوستانه‌اش را باخته است هیچ خبری نیست. یک تیم توی زمین می آید و هر کس در هر نقطه‌ای سعی می‌کند کمک کند به پیروزی تیم.

تمرکز، اصل اول روحیه آلمانی در مبارزه‌هاست. اما این روند در جام‌های جهانی بعد از قهرمانی‌شان کمی دچار اشکال می‌شود. سال ۷۸ بعد از قهرمانی جام جهانی آلمان، به راحتی در دور دوم جام در غیاب قیصر با دو مساوی با ایتالیا و هلند و یک باخت شرم آور از اتریش به خانه برگشتند. در سال 94 بعد از قهرمانی در ایتالیا، در یک چهارم نهایی از بلغارستان باخت و حذف شدند، این بار هم بعد از قهرمانی ۲۰۱۶ و برد تاریخی مقابل برزیل مدعی، به شدت خطرناک است که فکر کنیم جام جهانی، از سطح فوتبال ژرمن ها پایین تر آمده است. بازی‌های این چند روز نشان داد که سطح تاکتیکی و تکنیکی فوتبال در دنیا به هم نزدیک شده است. ژرمن‌ها اما از همین بازی اول با مکزیک احتمالا میخ خود را محکم خواهند کوبید. گروه چندان سختی نیست، فقط باید مراقب تمرکز بازیکنان بود و هارمونی رشد در تورنمنت. می توانیم از حالا حدس بزنیم که بازی های جذابی می‌بینیم وقتی یک طرف زمین ژرمن‌ها باشند. خوشبختانه تا اینجای کار و قبل از اینکه دور اول بازی تیم ها انجام شود، کسی روی ژرمن ها حسابی باز نکرده است. این محل نگذاشتن رسانه ها به ژرمن ها باعث شده تا ستاره‌ای از تیم بولد نشود و ستاره سازی بیهوده دور و بر تیم شکل نگیرد. همه تیم امسال ژرمن ها ستاره‌اند، بی اغراق.
روزنامه سازندگی 27خرداد1397
۳,۸۷۶

PREVIOUS POSTSPage 1 of 2NO NEW POSTS