مقالات
راه دیگری نمانده است. یوگی لو قهرمان جهان است ولی باید با فوتبال آلمان خداحافظی کند. خون تازه باید به رگ مانشافت تزریق شود. یوگی کار خودش را کرد اما فدراسیون آلمان نه
۱۵,۸۱۰
یادداشت ها
در آلمان تلاش برای فرار از زندان جرم نیست،زندانی حقشه که فرار کنه و زندان بان وظیفشه که مراقب او باشه.
این فرهنگ آلمانی رو توی فوتبال و دیگر فعالیت های آنها هم میتوان دید.
در آلمان تلاش یک وظیفه است و از اولین روز زندگی تا لحظه مرگ تلاش برای بهترین بودن ادامه دارد.
مقالات
باید گفت که نمیشود همیشه در اوج بود و کاری که آلمان در نزدیک به 80 سال انجام داد و 16 بار پیاپی از دور گروهی بالا رفت چیزی شبیه معجزه بود که تنها از مانشافتها بر می‌آید ولی همیشه نخستین باری هست و اینبار برای آلمان نخستین حذف از دور گروهی در 2018 روسیه رخ داد تا پس از 1945 بازهم آلمانها از روسیه عقب نشینی کنند!
مقالات
به نظر می رسد ملی پوش بایرن با ارائه بازی ضعیف در دو دیدار آلمان جایگاه خود را در مانشافت از دست بدهد.
باید پذیرفت توماس به هیچ وجه نمایش های سابق خود را ندارد و ملی پوش بایرن پس از 2014 در مانشافت دچار افت محسوسی شده است، مولر در دو دیدار انجام شده آلمان در جام جهانی روسیه بسیار پایین تر از انتظار ظاهر شده و با این روند شاید لوو بار دیگر دست به ترکیب اصلی خود بزند.
مولر برابر مکزیک تنها 29 دصد در دوئل های تک به تک موفق بود و 15 توپ را در مواجهه با حریف از دست داد، مولر البته در برابر سوئد آمار بهتری به دست آورد و 55 درصد در دوئل ها خوب موفق بود که باز هم برای او عمکردش امتیاز قابل توجه ای نمی باشد و در مجموع او برابر سوئد بازی خوبی نداشت. یکی از امتیازهای توماس در قبل، غیر قابل پیش بینی بودن و همچنین بازی هوشمندانه اش بود که امروز این امتیاز را نیز از دست داده است، نکته مثبتی که با وجود دیگر ضعف هایش باعث می شد او یکی از گزینه های اصلی ترکیب لوو باشد.
تغییر تاکتیک آلمان را برخی دلیل افت و غیر موثر بودن توماس مولر عنوان می کنند و گفته می شود اجرای تاکتیکی که از او انتظار می رود با سبک بازی مولر چندان هم خوانی ندارد ، ولی می توان قبول کرد هم آنچه که تاکتیک آلمان نامیده می شود بازی مولر را از چشم انداخته است و هم اینکه او به مانند سابق شاداب نیست.
در مجموع با شرایط ذکر شده شاید لوو تصمیم بگیرد در برابر کره جنوبی از یولیان برانت در جای مولر استفاده کند و برخلاف سنت آلمان توماس مولر بازی را از روی نیمکت دنبال کند تصمیمی که در مورد اوزیل و خدیرا برابر سوئد گرفته شد.
بر گرفته از مقاله سایت sport1
یادداشت ها
گل کروس، مچ پوینت ژرمنها در روسیه بود. این توپ اگر به گل نمی‌نشست یا به تیر دروازه می‌خورد-مثل شوت دقیقه‌های قبل برنات- یا دروازه‌با سخت‌جان سوئدی آن را به کرنر می‌فرستاد
یادداشت ها
امیررضا نوری‌پرتو:خیلی دشوار است که بتوان درباره‌ی بازیِ دیشب نوشت؛ و درباره‌ی این «آلمانِ باورنکردنی و دوست‌نداشتنی»…در سی‌ویک‌سالی که هوادارِ «ژرمنها» هستم، تاریک‌ترین بُرهه‌‌ی تاریخِ فوتبالِ «ژرمنها» را هم دیده‌ام؛ یعنی فاصله‌ی سال‌های ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۴، که در همین دورانِ همراه با افتی تاریخی نیز یک قهرمانیِ اروپا و یک نایب‌قهرمانیِ جهان را به‌دست آوردیم. آلمانِ سالِ ۲۰۱۸، و به‌ویژه آلمانِ حاضر در جامِ جهانیِ روسیه- برخلافِ آلمانِ «یواخیمِ کبیر» که دوازده‌سال است در اوج بوده و همیشه بازی‌های گروهیِ چشم‌نوازی را ارائه کرده- این روزها و در برابرِ «مکزیک» و «سوئد»، بیش از همه‌ی بُرهه‌ها به دورانِ کابوس‌وارِ آلمانِ «اریش ریبک» در سالِ ۲۰۰۰ و آلمانِ «رودی فولر» در سالِ ۲۰۰۴ شباهت دارد. این در حالی‌ست که تیمِ «یواخیم لو»- برخلافِ آلمانِ آن سال‌ها پُر است از بازی‌کُنانی که امتحانِ خود را پس داده‌اند و همیشه خوب دویده‌اند و جنگیده‌اند؛ از بازی‌کُنانی که در دوره‌های پیشینِ جامِ جهانی و یورو در تیم بوده‌اند تا جوانانی که پارسال در رقابتِ کنفدراسیون‌ها خوش درخشیده‌اند. امّا روشن نیست که این بازی‌کُنان- که همیشه در کنارِ یک‌دیگر هارمونیِ خوبی را برای تیم آفریده‌اند- در دیدارهای تدارکاتیِ سالِ ۲۰۱۸ و در همین جام، چرا تا این اندازه سردرگم و بی‌تمرکز و خسته و عصبی به‌نظر می‌رسند. در این میان به سرمربّیِ خوش‌تیپ و محبوب‌مان هم انتقادهایی تاکتیکی وارد است؛ و مهم‌تر اینکه فلسفه‌ی کنار‌گذاشتنِ برخی بازی‌کُنانِ در آستانه‌ی ستاره‌شدن- همانندِ «سانه»- و بازی‌ندادن به جوانانی مستعد و باانگیزه- همانندِ «گورتسکا» و «برنت» (که این‌یکی در هردو بازیِ این جام، در همان چنددقیقه‌ی حضورش، عالی ظاهر شده)- بیش‌ازپیش زیرِ سؤال رفته و سایه‌ی چماقِ انتقادها بر سرِ «یواخیم لو» سنگین‌تر شده است…
اعتراف می‌کنم در بازیِ دیشب، برای نخستین‌بار در بیش‌از سه‌دهه هواداریِ عاشقانه و متعصّبانه برای فوتبالِ «ژرمنها»، میانِ دونیمه از تَهِ دل آرزو کردم که «آلمان» به سرنوشتِ تلخِ قهرمانانِ دوره‌های اخیرِ جامِ جهانی گرفتار شود و در همین مرحله- حتّی اگر هم شد به‌شکلی تحقیرآمیز و دردآور برای ما هواداران- حذف شود تا این تیمِ هم‌چنان دوست‌داشتنی و پُرپتانسیل گرفتارِ یک دوره‌ی طولانیِ پُررکود نشود و بی‌درنگ مجبور شود به رُنسانسی بزرگ تَن دهد و دوباره به دورانِ پُرشکوهِ دوازده‌ساله‌ی اخیر بازگردد. حتّی زمانی که «مارکو رویس» گلِ اوّل را زد، خوش‌حالیِ چندانی نکردم؛ با وجودِ این بغضی سنگین داشت خفه‌ام می‌کرد و حتّی از خودم ناراحت بودم که چرا چنین حسّی غریب و نابخشودنی را نسبت به تیمِ مقدّس‌ام پیدا کرده‌ام. امّا زمانی‌که «تونی کروس» در دقیقه‌ی پایانی اشتباه‌های کودکانه و شگفت‌انگیزِ خود در طولِ بازی را جبران کرد و بازگشتی شکوه‌مند را برای تیم‌مان رقم زد، دیدم که زار زار در حالِ گریستن‌ام و پی بُردم گویا دل‌ام هنوز عاشقِ همین تیمِ بد و سردرگم است…
پس از تورنمنت‌هایی پُرشمار، در بازیِ دیشب با «سوئد»، طلسمِ ناکامی‌های‌مان در دوّمین بازیِ مرحله‌ی گروهی شکسته شد و مهم‌تر اینکه تیم، در آستانه‌ی حذفی باورنکردنی و کابوس‌وار، دوباره به جدول بازگشت و امیدش برای صعود زنده شد؛ هرچند که هنوز روی کاغذ امکانِ حذف‌شدن‌اش هم قدرت‌مند به‌نظر می‌رسد. اگر غیرت و اراده‌ی پولادینِ ژرمنها با شوکِ برآمده از نزدیک‌شدن‌شان به پرتگاهِ حدف از جام دوباره بیدار شده باشد و مربّی و بازی‌کُنان بخواهند از سایه‌ی شومِ این دو بازیِ طلسم‌شده رهایی یابند، با وضعیّتِ کیفیِ این جام و نیز سطحِ نسبتاً پایینِ بسیاری از مدّعیان، شانسِ بالا‌آمدن و حتّی رسیدن به فینال برای «ما ژرمنها» دور از ذهن به‌نظر نمی‌رسد. امّا اگر می‌خواهیم در این سطحِ نازلِ باورنکردنی و توجیه‌ناپذیر گام برداریم- حتّی بتوانیم از این گروه هم به‌‌سختی بگذریم- در رویارویی با بزرگان و مدّعیان و شگفتی‌سازانِ این جام خیلی‌زود کم خواهیم آورد و شکست و حذفی تحقیرآمیز انتظارمان را خواهد کشید…
بازی با «سوئد» و پیروزیِ دراماتیک‌مان در نقطه‌ی اوجِ درامِ این مسابقه، می‌تواند سکّوی پرشِ «آلمان» به‌سوی یک نقطه‌ی روشن در این جام باشد؛ نقطه‌ای والا و آبرومندانه که از پیش از آغازِ جامِ جهانی انتظارش را می‌کشیدیم…
البتّه خیلی از «ما هوادارانِ ژرمنها» حق داریم آلمانِ کم‌حس‌‌وحالِ این تورنُمنت را دوست نداشته باشیم؛ امّا همین آلمان- با وجودِ همه‌ی ایرادهایش- با تکّیه بر پیروزیِ دل‌چسب و دراماتیکِ دیشب‌اش، ما سینه‌چاک‌های این تیمِ یونیک را در کانونِ یک اعتماد و امیدِ بزرگ نشانده که دوری از آن برای «یک هوادارِ عاشق و شیدا» رسمِ انصاف و عاشقی نیست…
یادداشت ها
سکته نکنید یک وقت آقای فردوسی پور؟نفرت عادل فردوسی پور از آلمان و باشگاه های آلمانی مساله تازه ای نیست. هواداران فوتبال آلمان به گزارش های یکطرفه و چرک او عادت دارند. بارها و بارها روی آنتن زنده شادی اش از باخت تیم های آلمانی را ابراز کرده. همین چند روز پیش هم اعتراف کرد که آخرین باری که به خاطر فوتبال اشک ریخته بر می‌گردد به نیمه نهایی یورو96 که یکی از تیم‌های محبوبش (انگلیس) در ضربات پنالتی مغلوب آلمان شد. خب پس جای تعجبی ندارد «گزارشگر این روزها امپراطور شده» تلویزیون که ظاهرا آنتن زنده را ارث پدرش می داند، بازی مانشافت را با رویای شکست این تیم شروع کند.
شنبه شب یک بار دیگر او 90 و چند دقیقه روی اعصاب طرفداران آلمان راه رفت و با گزارش مغرضانه و یک جانبه تا توانست عقده گشایی کرد. او آمده بود تا حذف آلمان را گزارش کند تا شاید تلافی فشارهایی که در این چند روز از سوی مدیران شبکه به رویش بوده و عاقبت در ماجرای پویول مفتضح شده و بعد از قهر چند ساعته و بی فایده اش دست از پا درازتر به آنتن زنده برگشته را سر آلمان خالی کند. گزارش او با ذوق و شوق بحران مانشافت شروع شد. با صحنه مشکوک داوری شروع به جنجال و جوسازی کرد که بدون شک صحنه پنالتی اخراج است و ردخور هم ندارد. با گل سوئدی ها لرزش صدایش از شوق به اوج رسید. کسانی که دقیق و موشکافانه در دو دهه گذشته گزارش های او را دنبال کرده باشند می دانند وقتی طرفدار یکی از تیم هاست و تیمش گل می زند چطور از ذوق صدایش می لرزد و اختیار از کف می دهد. جوسازی آقای «گزارشگر-تهیه‌کننده-کارشناس داوری» و دشمن آلمان در ابتدای نیمه دوم هم ادامه یافت اما جشن آقای فردوسی پور خیلی زود با گل تساوی به پایان رسید. ذوق صدایش فروکش کرد و عصبیت جایش را گرفت. آلمان بوی گل می داد و آقای عصبانی چسبیده بود به سوژه مشکوک داوری و البته بررسی احتمال حذف آلمان در صورت تساوی. گل زیبای کروس تیر خلاص شنبه شب آقای فردوسی پور بود. عصبانی و خشمگین از برد مانشافت که یک بار دیگر او را روی آنتن زنده مفتضح کرده بود، مرثیه ای در باب به زعم او اشتباه داوری!!! آغاز کرد و در ادامه هم بررسی احتمال حذف آلمان در صورت برد در بازی آخر را بررسی کرد. عادل فردوسی پور روی آنتن زنده داشت به خودش دلداری می داد که در صورت برابر شدن شرایط 3 تیم،کارت قرمز بواتنگ می تواند باعث حذف آلمان شود. هیچ هم بعید نیست مجری، تهیه کننده، گزارشگر، کارشناس داوری و استاد اخلاق در مسیر شبکه به منزل هم با خودش درباره صحنه مشکوک داوری غر زده و احتمالات حذف آلمان را مرور کرده است.
برای طرفداران آلمان گزارش های یک طرفه و مغرضانه ایشان مساله تازه ای نیست. گفتیم که آنتن زنده ارث پدر ایشان است و نظارتی هم در کار نیست و کسی ظاهرا جرات ندارد به ایشان تذکر بدهد که حق ندارد بر اساس منویات شخصی اش بازی ها را گزارش کند.
حال که این چنین است چه چیزی بهتر از این که جناب شان 90دقیقه به خاطر بازی آلمان حرص و جوش بخورد و در نهایت با برد مانشافت مفتضح شود و خودش را به در و دیوار بکوبد. گل زیبای تونی کروس نوش جان تان جناب فردوسی پور؛ برای بازی های بعدی قرص زیرزبانی همراه داشته باشید. نگران سلامتی تان هستیم. حیف است شما بازی آلمان را به نفع حریف گزارش نکنید و در نهایت مطابق معمول ضایع شوید و ما شاد باشیم. به امید دیدار مجدد روی آنتن زنده که میراث خاندان شماست…